Świece

Inspirowane tradycyjnym wzornictwem z Bolesławca woskowe świece (różnych kształtów oraz wielkości) zdobione metodą stempelkową to doskonały pomysł na etno pamiątkę.

Wyświetlanie jednego wyniku

świeca
25,00 zł

Wyświetlanie jednego wyniku

polishfolkart

Sklep rodzinny z rękodziełem ludowym prowadzony przez etnografów. Polish folk gallery run by ethnographers.Etnolekcje- youtube.com info(at)epolart.pl

<img src="https://domsztukiludowej.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/thumb-placeholder.png" alt="Dom Sztuki Ludowej" width="50" height="50">

Ale wichura! Od wczoraj wieje, że hej! Niezły zb

Ale wichura! Od wczoraj wieje, że hej! Niezły zbieg okoliczności, bo akurat ostatnim tematem w #wyzwaniekfs5 jest ruch!
Z tej okazji postanowiłam przypomnieć wam trochę ciekawostek o wietrze. Pisałam o nim już kiedyś, ale wtedy było tutaj co najmniej połowę mniej osób.

Czy wiedzieliście o tym, że kiedy na Podhalu wieje halny, to w tym czasie zwierzęta są niespokojne, a policja odnotowuje więcej samobójstw? Górale wiedzą, że halny zwiastuje niepokój…

Kiedyś wierzono, że silny wiatr mógł też nieść ze sobą dusze, które z jakiegoś powodu nie mogły zaznać spokoju po śmierci. Uważano, że gdy wiatr gwiżdże, to jakaś dusza pokutuje.
Z wiatrem przemieszczały się siły demoniczne np diabeł i inne złe duchy, a także złe dusze ludzkie.
Ludzie bali się przede wszystkim wirów powietrznych, które jak powiadano mogły wciągnąć nie tylko stogi siana, ale i krowy, a nawet ludzi. Przeciwko działaniom powietrznych wirów znano wiele zabezpieczeń. Przede wszystkim trzeba się było przeżegnać, lub przeżegnać wir - najlepiej trzy razy. Dobrze było mieć także jakiś poświęcony przedmiot np. święty medalik na szyi albo wodę święconą, żeby móc pokropić wir. Dobrze było mieć także przy sobie jakiś ostry przedmiot np. nóż. Można było wtedy wbić go w wir i zranić siedzącego w nim demona.
Wir odganiano odwracając się do niego plecami i wstrzymując oddech. Czasem uciekano od niego lub ukrywano się gdzieś. Jeśli jednak nie było już możliwości ucieczki, trzeba się było położyć na ziemi, żeby chociaż uchronić się przed skutkami wiru.
Taki wir sprowadzał też często choroby, potrafił ludzi pokręcić, przewiać czy podwiać. Ludzie chorowali od takiego wirusa, a żeby ich uzdrowić okadzano ich święconymi w oktawie Bożego Ciała wiankami.

Większość wspomnianych ciekawostek o wietrze pochodzi z książki; “Komentarze do Polskiego Atlasu Etnograficznego. Tom 6. Wiedza i wierzenia ludowe.” Agnieszka Lebeda

#dziewczynykafs #pasiaki #sztukaludowa #zdjęciekreatywne #kolorowedodatki Polskasztukaludowa #etnografia #wiatr #dodomu #polishfolkart #nastół #kolory #etnododatki #etnostyle #naludowo #ludowe #ręcznierobione #ręcznietkane #robionewpolsce #handmadeinpoland #niebieski #kolorniebieski #domoweinspiracje

<img src="https://domsztukiludowej.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Ale wichura! Od wczoraj wieje, że hej! Niezły zbieg okoliczności, bo akurat ostatnim tematem w #wyzwaniekfs5 jest ruch! Z tej okazji postanowiłam przypomnieć wam trochę ciekawostek o wietrze. Pisałam o nim już kiedyś, ale wtedy było tutaj co najmniej połowę mniej osób. Czy wiedzieliście o tym, że kiedy na Podhalu wieje halny, to w tym czasie zwierzęta są niespokojne, a policja odnotowuje więcej samobójstw? Górale wiedzą, że halny zwiastuje niepokój… Kiedyś wierzono, że silny wiatr mógł też nieść ze sobą dusze, które z jakiegoś powodu nie mogły zaznać spokoju po śmierci. Uważano, że gdy wiatr gwiżdże, to jakaś dusza pokutuje. Z wiatrem przemieszczały się siły demoniczne np diabeł i inne złe duchy, a także złe dusze ludzkie. Ludzie bali się przede wszystkim wirów powietrznych, które jak powiadano mogły wciągnąć nie tylko stogi siana, ale i krowy, a nawet ludzi. Przeciwko działaniom powietrznych wirów znano wiele zabezpieczeń. Przede wszystkim trzeba się było przeżegnać, lub przeżegnać wir - najlepiej trzy razy. Dobrze było mieć także jakiś poświęcony przedmiot np. święty medalik na szyi albo wodę święconą, żeby móc pokropić wir. Dobrze było mieć także przy sobie jakiś ostry przedmiot np. nóż. Można było wtedy wbić go w wir i zranić siedzącego w nim demona. Wir odganiano odwracając się do niego plecami i wstrzymując oddech. Czasem uciekano od niego lub ukrywano się gdzieś. Jeśli jednak nie było już możliwości ucieczki, trzeba się było położyć na ziemi, żeby chociaż uchronić się przed skutkami wiru. Taki wir sprowadzał też często choroby, potrafił ludzi pokręcić, przewiać czy podwiać. Ludzie chorowali od takiego wirusa, a żeby ich uzdrowić okadzano ich święconymi w oktawie Bożego Ciała wiankami. Większość wspomnianych ciekawostek o wietrze pochodzi z książki; “Komentarze do Polskiego Atlasu Etnograficznego. Tom 6. Wiedza i wierzenia ludowe.” Agnieszka Lebeda #dziewczynykafs #pasiaki #sztukaludowa #zdjęciekreatywne #kolorowedodatki Polskasztukaludowa #etnografia #wiatr #dodomu #polishfolkart #nastół #kolory #etnododatki #etnostyle #naludowo #ludowe #ręcznierobione #ręcznietkane #robionewpolsce #handmadeinpoland #niebieski #kolorniebieski #domoweinspiracje">

Jesień zasiedziała się na dobre. Każdego dnia

Jesień zasiedziała się na dobre. Każdego dnia oglądam za oknem jak się cudownie przebarwia kanadyjski dąb. Na wsi schyłek października to taki czas kiedy prace w polu i w sadzie były już prawie skończone. Co prawda dopiero po 11 listopada ziemia stawała się nietykalna, ale już teraz mało kto pracował w polu, dokańczano jedynie ostatnie prace i zbiory.
Teraz nadchodził okres prac domowych. To wyjątkowe miesiące, które służyły integracji i stosunkom sąsiedzkim. Na dobre trwała obróbka lnu i stąd nazwa miesiąca. Paździerze to takie resztki łodyg, które pozostawały po oddzieleniu ich od włókien. Spotykano się w domach i wspólnie przędzono lniane nici. Śpiewano przy tym, plotkowano, przekazywano sobie rozmaite historie.
Podobnie rzecz się miała z darciem pierza. Nie myślcie sobie, że to było szybkie i proste! Każde piórko było obierane z “łodygi”, bo tylko taki miękki puch nadawał się na wypchanie poduszek i pierzyn. Gospodyni zapraszała kobiety ze wsi i wspólnie darły pierze przez dobrych kilka dni, a na koniec właścicielka szykowała poczęstunek i imprezę - tak zwany wypiórek. Potem darcie pierza było zorganizowane w innym gospodarstwie u innej gospodyni, a potem kolejny wypiórek!
Sami przyznajcie, czy idea wspólnej pracy nie jest wspaniała? Gdyby ktoś musiał sam drzeć pierze trwałoby to tygodniami, w dodatku bez plotek i pogaduszek, a tak można było to załatwić przyjemnie i pożytecznie!
A może warto wykorzystać tę jesień na odnowienie relacji sąsiedzkich i przyjacielskich? Zrobić tak jak nasi przodkowie i postawić na pielęgnację tego, o czym często zapominamy? Może warto umówić się na wspólne pieczenie ciast, czy nawet na wspólne oglądanie serialu?
Macie jakieś swoje sąsiedzkie tradycje i rytuały? A może wśród przyjaciół pielęgnujecie jakieś jesienne tradycje?
Napiszcie mi koniecznie o tym w komentarzu, jestem bardzo ciekawa!
A tym niebieskim (a jakim innym?) kolorem zaczynam kolejny dzień #wyzwaniekfs4 w @kobiecafotoszkola

#włocławek #ceramika #polskaceramika #niebieskaceramika #fajanszwłocławka #bluepottery #polishpottery #dodomu #dekoracje #jadalnia #niebieski #dokuchni #kuchnia #polskie #regał #zastawastołowa #kobalt #ceramikazbolesławca #bolesławiec

<img src="https://domsztukiludowej.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Jesień zasiedziała się na dobre. Każdego dnia oglądam za oknem jak się cudownie przebarwia kanadyjski dąb. Na wsi schyłek października to taki czas kiedy prace w polu i w sadzie były już prawie skończone. Co prawda dopiero po 11 listopada ziemia stawała się nietykalna, ale już teraz mało kto pracował w polu, dokańczano jedynie ostatnie prace i zbiory. Teraz nadchodził okres prac domowych. To wyjątkowe miesiące, które służyły integracji i stosunkom sąsiedzkim. Na dobre trwała obróbka lnu i stąd nazwa miesiąca. Paździerze to takie resztki łodyg, które pozostawały po oddzieleniu ich od włókien. Spotykano się w domach i wspólnie przędzono lniane nici. Śpiewano przy tym, plotkowano, przekazywano sobie rozmaite historie. Podobnie rzecz się miała z darciem pierza. Nie myślcie sobie, że to było szybkie i proste! Każde piórko było obierane z “łodygi”, bo tylko taki miękki puch nadawał się na wypchanie poduszek i pierzyn. Gospodyni zapraszała kobiety ze wsi i wspólnie darły pierze przez dobrych kilka dni, a na koniec właścicielka szykowała poczęstunek i imprezę - tak zwany wypiórek. Potem darcie pierza było zorganizowane w innym gospodarstwie u innej gospodyni, a potem kolejny wypiórek! Sami przyznajcie, czy idea wspólnej pracy nie jest wspaniała? Gdyby ktoś musiał sam drzeć pierze trwałoby to tygodniami, w dodatku bez plotek i pogaduszek, a tak można było to załatwić przyjemnie i pożytecznie! A może warto wykorzystać tę jesień na odnowienie relacji sąsiedzkich i przyjacielskich? Zrobić tak jak nasi przodkowie i postawić na pielęgnację tego, o czym często zapominamy? Może warto umówić się na wspólne pieczenie ciast, czy nawet na wspólne oglądanie serialu? Macie jakieś swoje sąsiedzkie tradycje i rytuały? A może wśród przyjaciół pielęgnujecie jakieś jesienne tradycje? Napiszcie mi koniecznie o tym w komentarzu, jestem bardzo ciekawa! A tym niebieskim (a jakim innym?) kolorem zaczynam kolejny dzień #wyzwaniekfs4 w @kobiecafotoszkola #włocławek #ceramika #polskaceramika #niebieskaceramika #fajanszwłocławka #bluepottery #polishpottery #dodomu #dekoracje #jadalnia #niebieski #dokuchni #kuchnia #polskie #regał #zastawastołowa #kobalt #ceramikazbolesławca #bolesławiec">

Niech cię nie zmyli ten uśmieszek, przeczytaj po

Niech cię nie zmyli ten uśmieszek, przeczytaj post do końca…

To zdjęcie zrobiłam kilka miesięcy temu, kiedy dotarły do nas nowe tkaniny dwuosnowowe. Pomyślałam wtedy, że warto przy okazji prezentacji tego niesamowitego rękodzieła z Podlasia, wspomnieć o wielokulturowości tego regionu. Chciałam napisać o wyznawcach prawosławia, o Żydach, których przed wojną było na tych terenach tak wielu, a także o Tatarach - wyznawcach Islamu, którzy na tych ziemiach mieszkają od kilkuset lat. Chciałam wspomnieć o Bohonikach i Kruszynianach - tatarskich wsiach i o najstarszym drewnianym meczecie w Polsce. Chciałam poprzez to zdjęcie, które w oczywisty sposób budzi skojarzenie z hidżabem - tradycyjnym nakryciem głowy kobiet tatarskich, pokazać tę wspaniałą różnorodność regionu, napisać o tym, że wiele kultur obcych sobie wyznaniowo, żyło na Podlasiu od wieków wzajemnie wpływając na swoją kuchnię, tradycje, zwyczaje, język czy sztukę.

Od czasu, kiedy to zdjęcie powstało, minęło raptem kilka miesięcy, jednak jego beztroska i nawiązania kulturowe są w obecnej chwili nie do końca na miejscu… Jego radosny obraz mierzi…
Podlasie stało się świadkiem ludzkich tragedii, dramatów i trudnych wyborów. Świadkiem politycznych przepychanek i międzynarodowych konfliktów, przez które cierpią zwykli ludzie. Może obcy, może z dalekich krajów, może wierzący w innego Boga, jednak przede wszystkim ofiary.
W kulturze ludowej obcy był straszny, nieprzewidywalny, zły, dziwny i niebezpieczny. Obcy mógł też łączyć światy, mógł być pośrednikiem.
Jednak obcego się przede wszystkim bano.

Trochę mi lżej jak czytam o mieszkańcach podlaskich wsi, którzy tak po ludzku, na przekór stereotypom, przekonaniom i strachowi, który od wieków gdzieś tam w nas drzemie, niosą pomoc. Dzielą się jedzeniem, zanoszą ubrania. I chociaż pewnie często sami nie wiedzą jakie rozwiązanie polityczne i jakie decyzje byłyby najlepsze, to w tym konkretnym momencie kiedy ktoś najzwyczajniej potrzebuje pomocy, tak po ludzku widzą człowieka w człowieku!
A kiedy już widzą tego człowieka, on przestaje być taki obcy...

#wyzwaniekfs2 #podlasie #etnografia #tkaninadwuosnowowa #nakrosnach #tkanina #sztukaludowa #dziewczynykfs

<img src="https://domsztukiludowej.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Niech cię nie zmyli ten uśmieszek, przeczytaj post do końca… To zdjęcie zrobiłam kilka miesięcy temu, kiedy dotarły do nas nowe tkaniny dwuosnowowe. Pomyślałam wtedy, że warto przy okazji prezentacji tego niesamowitego rękodzieła z Podlasia, wspomnieć o wielokulturowości tego regionu. Chciałam napisać o wyznawcach prawosławia, o Żydach, których przed wojną było na tych terenach tak wielu, a także o Tatarach - wyznawcach Islamu, którzy na tych ziemiach mieszkają od kilkuset lat. Chciałam wspomnieć o Bohonikach i Kruszynianach - tatarskich wsiach i o najstarszym drewnianym meczecie w Polsce. Chciałam poprzez to zdjęcie, które w oczywisty sposób budzi skojarzenie z hidżabem - tradycyjnym nakryciem głowy kobiet tatarskich, pokazać tę wspaniałą różnorodność regionu, napisać o tym, że wiele kultur obcych sobie wyznaniowo, żyło na Podlasiu od wieków wzajemnie wpływając na swoją kuchnię, tradycje, zwyczaje, język czy sztukę. Od czasu, kiedy to zdjęcie powstało, minęło raptem kilka miesięcy, jednak jego beztroska i nawiązania kulturowe są w obecnej chwili nie do końca na miejscu… Jego radosny obraz mierzi… Podlasie stało się świadkiem ludzkich tragedii, dramatów i trudnych wyborów. Świadkiem politycznych przepychanek i międzynarodowych konfliktów, przez które cierpią zwykli ludzie. Może obcy, może z dalekich krajów, może wierzący w innego Boga, jednak przede wszystkim ofiary. W kulturze ludowej obcy był straszny, nieprzewidywalny, zły, dziwny i niebezpieczny. Obcy mógł też łączyć światy, mógł być pośrednikiem. Jednak obcego się przede wszystkim bano. Trochę mi lżej jak czytam o mieszkańcach podlaskich wsi, którzy tak po ludzku, na przekór stereotypom, przekonaniom i strachowi, który od wieków gdzieś tam w nas drzemie, niosą pomoc. Dzielą się jedzeniem, zanoszą ubrania. I chociaż pewnie często sami nie wiedzą jakie rozwiązanie polityczne i jakie decyzje byłyby najlepsze, to w tym konkretnym momencie kiedy ktoś najzwyczajniej potrzebuje pomocy, tak po ludzku widzą człowieka w człowieku! A kiedy już widzą tego człowieka, on przestaje być taki obcy... #wyzwaniekfs2 #podlasie #etnografia #tkaninadwuosnowowa #nakrosnach #tkanina #sztukaludowa #dziewczynykfs">

Pierwszy raz wzięłam udział w wyzwaniu KFS w ma

Pierwszy raz wzięłam udział w wyzwaniu KFS w marcu 2019 roku. Spodobała mi się idea mobilizacji do robienia ciekawych zdjęć, ciekawego ujęcia tematu, do próby nieszablonowych kompozycji i kadrów Przełamałam swoje lęki i wstyd i drugiego dnia wyzwania pokazałam się swoją twarz - schowaną za stertą książek, ale jednak!
Mój instagram wyglądał wtedy zupełnie inaczej, a obserwujących było dużo poniżej 1000 osób. Teraz mogłabym sobie odpuścić, bo jestem już trochę w innym miejscu, ale nie chcę, bo mam do tych wyzwań sentyment!
Dzisiaj pierwszy dzień #wyzwaniekfs1 i tradycyjnie pokazujemy wtedy czym się zajmujemy. Zatem kolejny raz opiszę naszą i moją działalność. Można pomyśleć, że to za każdym razem będzie to samo, a jednak kilka miesięcy, nie mówiąc już o roku - robią różnicę!
I nagle okazuje się, że nie tylko prowadzę konto na instagramie rodzinnej galerii polskiej sztuki ludowej z ponad 68- letnią tradycją, ale także opowiadam o etnografii, nagrywam etnolekcje, prowadzę warsztaty etnograficzne, czy nagrywam podcasty. Konto polishfolkart stało się miejscem spotkań osób lubiących ludowe rękodzieło i entuzjastów etnografii, miejscem, do którego trafiają dziennikarze i chcą przeprowadzać z nami wywiady, bo są oczarowani sposobem nowoczesnego pokazywania ludowej wytwórczości. Polishfolkart to przestrzeń, gdzie prowadzi się ciekawe rozmowy, nawiązuje się nowe znajomości i niezwykłe relacje.
Tym teraz jest to konto na instagramie, a czym będzie za kolejne pół roku? Zobaczymy! #etnografia #rzeźbaludowa #domsztukiludowej #polishfolkart #dziewczynykfs #etnologia #flatlayforever #flatlaypoland #sztukaludowa #ksiazki #flatlaytoday #kobiecafotoszkoła #mojapraca #etnografka #wpracy #lubieswojaprace #takapraca #wyzwaniekfs1

<img src="https://domsztukiludowej.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Pierwszy raz wzięłam udział w wyzwaniu KFS w marcu 2019 roku. Spodobała mi się idea mobilizacji do robienia ciekawych zdjęć, ciekawego ujęcia tematu, do próby nieszablonowych kompozycji i kadrów Przełamałam swoje lęki i wstyd i drugiego dnia wyzwania pokazałam się swoją twarz - schowaną za stertą książek, ale jednak! Mój instagram wyglądał wtedy zupełnie inaczej, a obserwujących było dużo poniżej 1000 osób. Teraz mogłabym sobie odpuścić, bo jestem już trochę w innym miejscu, ale nie chcę, bo mam do tych wyzwań sentyment! Dzisiaj pierwszy dzień #wyzwaniekfs1 i tradycyjnie pokazujemy wtedy czym się zajmujemy. Zatem kolejny raz opiszę naszą i moją działalność. Można pomyśleć, że to za każdym razem będzie to samo, a jednak kilka miesięcy, nie mówiąc już o roku - robią różnicę! I nagle okazuje się, że nie tylko prowadzę konto na instagramie rodzinnej galerii polskiej sztuki ludowej z ponad 68- letnią tradycją, ale także opowiadam o etnografii, nagrywam etnolekcje, prowadzę warsztaty etnograficzne, czy nagrywam podcasty. Konto polishfolkart stało się miejscem spotkań osób lubiących ludowe rękodzieło i entuzjastów etnografii, miejscem, do którego trafiają dziennikarze i chcą przeprowadzać z nami wywiady, bo są oczarowani sposobem nowoczesnego pokazywania ludowej wytwórczości. Polishfolkart to przestrzeń, gdzie prowadzi się ciekawe rozmowy, nawiązuje się nowe znajomości i niezwykłe relacje. Tym teraz jest to konto na instagramie, a czym będzie za kolejne pół roku? Zobaczymy! #etnografia #rzeźbaludowa #domsztukiludowej #polishfolkart #dziewczynykfs #etnologia #flatlayforever #flatlaypoland #sztukaludowa #ksiazki #flatlaytoday #kobiecafotoszkoła #mojapraca #etnografka #wpracy #lubieswojaprace #takapraca #wyzwaniekfs1">

Są zwyczaje w kulturze ludowej, które pomimo swe

Są zwyczaje w kulturze ludowej, które pomimo swej trudnej do wytłumaczenia logiki, budzą uśmiech i robi się na sercu lżej. Są tradycje, które po prostu jest miło powtarzać tylko dlatego, że tak robili rodzice, dziadkowie i jeszcze ich dziadkowie.
Jeśli postawiona gromnica w oknie podczas burzy doda nam otuchy i poprawi humor, dlaczego mielibyśmy jej nie stawiać? Jeśli skrobiąc kraszanki na Wielkanoc czujemy silną więź z naszymi przodkami, róbmy to! Jeżeli pleciemy z radością wianki na noc świętojańską, chociaż nie wiemy czy tę noc nazywać sobótką, czy nocą kupały - plećmy je!
Jednak gdy pewne przekonania, tradycje czy zwyczaje sprawiają, że czujemy się źle, jest nam smutno, lub po prostu nas krzywdzą - sprzeciwiajmy się im!
W kulturze ludowej kobieta w ciąży musiała sprostać wielu nakazom i podporządkować się wielu zakazom. Nie mogła patrzeć w ogień, bo dziecko będzie miało plamy na twarzy, nie mogła patrzeć na pijanych, aby dziecko nie było “zachwiane”, nie mogła przechodzić pod płotami ani sznurami, żeby dziecko nie zaplątało się w pępowinę. Takich zakazów można by wymieniać dużo. Możliwe, że jakieś z nich miały jakieś logiczne wytłumaczenie, ale większość była magicznymi zabiegami mającymi za zadanie chronić dziecko w łonie matki. Kobieta liczyła się we wsi wtedy, kiedy miała dziecko, a najlepiej dzieci, a kiedy ich nie miała, niestety była najczęściej obarczana za to winą.
Wieś potrafiła być okrutna. Kiedy kobieta traciła dziecko, doszukiwano się winy w jej zachowaniu. Próbowano dociec jaki zakaz złamała, jakiego nakazu nie dotrzymała. A ona cierpiała. I była z tym często sama, bo skoro straciła dziecko, to znaczy, że to jej wina.
Dzisiaj jest “Dzień Dziecka Utraconego”. Nie powielajmy tych przekonań, nie doszukujmy się winy w kobietach, ale starajmy się im pomagać i wspierać. I tak, każda matka po stracie ma tendencje do obwiniania się, niech jej chociaż inni nie dokładają.
Są takie przekonania które po prostu powinny zniknąć!
#dzieńdzieckautraconego #etnografia #kulturaludowa #etnologia #dziecko #dzieci #zwyczaje #macieżyństwo #ciąża #poronienie #skansen #polskakulturaludowa #przekonania #stereotypy #dzieciutracone #aniołki #matkapolka #prawokobiet

<img src="https://domsztukiludowej.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="Są zwyczaje w kulturze ludowej, które pomimo swej trudnej do wytłumaczenia logiki, budzą uśmiech i robi się na sercu lżej. Są tradycje, które po prostu jest miło powtarzać tylko dlatego, że tak robili rodzice, dziadkowie i jeszcze ich dziadkowie. Jeśli postawiona gromnica w oknie podczas burzy doda nam otuchy i poprawi humor, dlaczego mielibyśmy jej nie stawiać? Jeśli skrobiąc kraszanki na Wielkanoc czujemy silną więź z naszymi przodkami, róbmy to! Jeżeli pleciemy z radością wianki na noc świętojańską, chociaż nie wiemy czy tę noc nazywać sobótką, czy nocą kupały - plećmy je! Jednak gdy pewne przekonania, tradycje czy zwyczaje sprawiają, że czujemy się źle, jest nam smutno, lub po prostu nas krzywdzą - sprzeciwiajmy się im! W kulturze ludowej kobieta w ciąży musiała sprostać wielu nakazom i podporządkować się wielu zakazom. Nie mogła patrzeć w ogień, bo dziecko będzie miało plamy na twarzy, nie mogła patrzeć na pijanych, aby dziecko nie było “zachwiane”, nie mogła przechodzić pod płotami ani sznurami, żeby dziecko nie zaplątało się w pępowinę. Takich zakazów można by wymieniać dużo. Możliwe, że jakieś z nich miały jakieś logiczne wytłumaczenie, ale większość była magicznymi zabiegami mającymi za zadanie chronić dziecko w łonie matki. Kobieta liczyła się we wsi wtedy, kiedy miała dziecko, a najlepiej dzieci, a kiedy ich nie miała, niestety była najczęściej obarczana za to winą. Wieś potrafiła być okrutna. Kiedy kobieta traciła dziecko, doszukiwano się winy w jej zachowaniu. Próbowano dociec jaki zakaz złamała, jakiego nakazu nie dotrzymała. A ona cierpiała. I była z tym często sama, bo skoro straciła dziecko, to znaczy, że to jej wina. Dzisiaj jest “Dzień Dziecka Utraconego”. Nie powielajmy tych przekonań, nie doszukujmy się winy w kobietach, ale starajmy się im pomagać i wspierać. I tak, każda matka po stracie ma tendencje do obwiniania się, niech jej chociaż inni nie dokładają. Są takie przekonania które po prostu powinny zniknąć! #dzieńdzieckautraconego #etnografia #kulturaludowa #etnologia #dziecko #dzieci #zwyczaje #macieżyństwo #ciąża #poronienie #skansen #polskakulturaludowa #przekonania #stereotypy #dzieciutracone #aniołki #matkapolka #prawokobiet">

“Któż jak Bóg” - To oznacza imię święteg

“Któż jak Bóg” - To oznacza imię świętego Michała Archanioła.

Dzisiaj jego święto. Niezwykłego, walecznego anioła, obrońcy przed złymi mocami. To on ruszył z zastępami niebieskimi walczyć z Lucyferem, to on ma moc ochronić dom przed piorunem, a ludzką duszę przed piekielnymi siłami.
W wielu polskich legendach Archanioł Michał występuje jako obrońca kraju i pomaga w walce z wrogiem. Podobno pomógł niejednemu królowi…

Michał Archanioł poradzi sobie z każdym czortem i z każdym biesem.
A jeśli czujecie potrzebę posiadania specjalnego narzędzia do walki ze złem, to Paweł Zych w książce “Święci i Biesy” przytacza taką oto ludową instrukcję na broń przeciw siłom nieczystym:
“W dzień św. Michała należało wyciąć z jałowca słusznej grubości kij, następnie długo moczyć go w wodzie święconej, potem wysuszyć i zamocować na końcu poprzeczkę tworzącą znak krzyża. Tak wykonana laska stawała się zabójczym orężem w walce z siłami ciemności.”

Także dzisiaj w dniu świętego Michała sprowadzane są zwierzęta z hali i pastwisk - redyk jesienny. Pamiętacie jak na wiosnę w dzień świętego Wojciecha pisałam wam o wypuszczeniu owiec na pastwiska? Ale to szybko zleciało…

Patronuje między innymi złotnikom, rytownikom, radiowcom i szermierzom, opiekuje się też kaplicami cmentarnymi.

A na koniec pogodynka :)
“Święty Michał kopy z pola pospychał”
Czyli jeśli masz coś jeszcze na polu, to znaczy, że nie jesteś specjalnie roztropnym gospodarzem…

“Gdy w Michała deszcz upadnie, lekka zima będzie snadnie”

Na zdjęciu jedna z ostatnich rzeźb Jerzego Żandarowskiego - Archanioł Michał, przewodnik dusz w ostatniej drodze. Bardzo to symboliczne…

#rzeźbaludowa #archanioł #michał #archaniołmichał #anioł #aniołek #aniołludowy #ikonografia #ludowy #ludowe #ludowa #rzeźba #rzeźbadrewniana #ręcznierobione #etnografia #etnologia #sztukaludowa #polaskasztukaludowa #polishfolkart #folkart #święci #świętyMichał

<img src="https://domsztukiludowej.pl/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png" alt="“Któż jak Bóg” - To oznacza imię świętego Michała Archanioła. Dzisiaj jego święto. Niezwykłego, walecznego anioła, obrońcy przed złymi mocami. To on ruszył z zastępami niebieskimi walczyć z Lucyferem, to on ma moc ochronić dom przed piorunem, a ludzką duszę przed piekielnymi siłami. W wielu polskich legendach Archanioł Michał występuje jako obrońca kraju i pomaga w walce z wrogiem. Podobno pomógł niejednemu królowi… Michał Archanioł poradzi sobie z każdym czortem i z każdym biesem. A jeśli czujecie potrzebę posiadania specjalnego narzędzia do walki ze złem, to Paweł Zych w książce “Święci i Biesy” przytacza taką oto ludową instrukcję na broń przeciw siłom nieczystym: “W dzień św. Michała należało wyciąć z jałowca słusznej grubości kij, następnie długo moczyć go w wodzie święconej, potem wysuszyć i zamocować na końcu poprzeczkę tworzącą znak krzyża. Tak wykonana laska stawała się zabójczym orężem w walce z siłami ciemności.” Także dzisiaj w dniu świętego Michała sprowadzane są zwierzęta z hali i pastwisk - redyk jesienny. Pamiętacie jak na wiosnę w dzień świętego Wojciecha pisałam wam o wypuszczeniu owiec na pastwiska? Ale to szybko zleciało… Patronuje między innymi złotnikom, rytownikom, radiowcom i szermierzom, opiekuje się też kaplicami cmentarnymi. A na koniec pogodynka :) “Święty Michał kopy z pola pospychał” Czyli jeśli masz coś jeszcze na polu, to znaczy, że nie jesteś specjalnie roztropnym gospodarzem… “Gdy w Michała deszcz upadnie, lekka zima będzie snadnie” Na zdjęciu jedna z ostatnich rzeźb Jerzego Żandarowskiego - Archanioł Michał, przewodnik dusz w ostatniej drodze. Bardzo to symboliczne… #rzeźbaludowa #archanioł #michał #archaniołmichał #anioł #aniołek #aniołludowy #ikonografia #ludowy #ludowe #ludowa #rzeźba #rzeźbadrewniana #ręcznierobione #etnografia #etnologia #sztukaludowa #polaskasztukaludowa #polishfolkart #folkart #święci #świętyMichał">